GR:
Η μνήμη ως κατασκευή και ως εσωτερικός παλμός. Η Σπένδω, στα όρια της αυτοκτονίας, ξαναζεί τη ζωή της, την ανασυνθέτει και ελευθερώνεται από αυτή. Η μελαγχολία ρέει και γεμίζει τον χώρο. Οι ώρες συνυπάρχουν και συμπλέκονται. Ο κόσμος, σαρκοβόρος μηχανισμός. Μια κάθοδος αρχίζει, μια βύθιση ρυθμική στο πάχος της μνήμης. Στον τόπο όπου το Κακό εμφανίζεται με τη μορφή του Καλού. Ώσπου η μνήμη δεν καθηλώνει πια, δεν επαναλαμβάνει, μέσα της γλιστράει μια νέα οπτική. Οι ώρες ανασυντίθενται χωρίς θόρυβο. Η βίαιη εξάρτηση είναι πια παρελθόν. Η αφηγηματικότητα της ταινίας παράγεται από το οδυνηρό πέρασμα από τους εγκλωβισμένους χρόνους σε μια νέα ροή. Από τη σιωπή της αλαλίας στην ενεργή ησυχία του διαλογισμού.
ENG:
Memory as construction and as internal pulse. Spendo, on the edge of suicide, re-lives her life, re-constructs it and, finally, liberates herself. Sadness flows and fills the space. The hours co-exist and intertwine. The world: a flesh-eating mechanism. A descend begins, a rhythmic immersion into the depths of memory, where the evil appears in the form of good. Until memory no longer repeats itself; a new viewpoint sneaks in. The hours are noiselessly formed anew. Violent dependence is left in the past. The film’s narration is produced by the painful passage from entrapped temporal knots to a new flow. From the silence of muteness to the active tranquillity of contemplation.
English