GR:
Η ταινία παριστά μια διεσταλμένη στιγμή. Μια στιγμή-μεταίχμιο, κατά την οποία οι μνήμες ρέουν σχεδόν ταυτόχρονα, και η συνοχή τους έχει την αυθαιρεσία και την αυστηρότητα της αλληλουχίας ενός ονείρου. Είναι ολόκληρη ένα κινηματογραφημένο όνειρο. Μια γυναίκα γεννά και πεθαίνει. Τη στιγμή του θανάτου της, σ τιγμή μεταιχμιακή, σαν την αρχή του ύπνου, το πρόσωπό της σκορπάει και παίρνει τις όψεις όσων τής παραστέκουν στον θάνατό της. Το σώμα της σπαράσσεται από τις συγκρούσεις αυτών που το κατοικούν. Η φωνή της αναλύεται σε πολλές φωνές και πολλούς ρόλους. Ο χώρος της ταινίας είναι το σώμα: Ανασαίνει, βλέπει, ακούει, θρηνεί, απαντάει..
ENG:
The film presents an expanded, in-between moment, where memories flow simultaneously, and their consistency has the arbitrariness and exactness of the sequence of a dream. The entire film is a filmed dream. A woman gives birth and dies. At the moment of death, her face disintegrates and assumes the aspects of those who stand by her bed. Her body is torn by the conflicts of those who inhabit it and her voice dissolves into many voices and many roles. The film’s space is the body: it breathes, sees, listens, grieves, responds.
English