GR:
Μετά από πληθώρα μικρού και μεσαίου μήκους ταινιών που εξωθούν στα άκρα τον υβριδισμό του είδους, ο Μπερτράν Μαντικόέγινε γνωστός και αγαπήθηκε από το διεθνές και ελληνικό κοινό με την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του “Άγρια Αγόρια” (2017). Με το αφιέρωμα του 11ου ΦΠΚΑ “Μπερτράν Μαντικό: Αισθητηριακές Μαγγανείες” δίνεται η ευκαιρία στο ελληνικό κοινό να γνωρίσει 17 μικρού και μεσαίου μήκους ταινίες από το πειραματικό έργο του, το οποίο διατρέχεται από την έντονη κλίση του για παρεκβατικές αφηγήσεις και μία ριζοσπαστική προσωπική αισθητική.
Από την πρώτη μικρού μήκους ταινία του “Ο Μπλε Ιππότης”, το μοτίβο της ιεροτελεστίας χαρακτηρίζει μεγάλο κομμάτι της αταξινόμητης δουλειάς του, αφορώντας πότε τελετές στο εσωτερικό των οργάνων μίας γυναίκας στο “Προϊστορικό Καμπαρέ”και πότε αινιγματικά θανατικά παιχνίδια στο “Λέει Ότι Έχει Πεθάνει”. Η εμμονή αυτή δεν λείπει ούτε από το “Ο Μπορό Στο Κουτί” που εμπνέεται ελεύθερα από τη ζωή του Βαλεριάν Μπορόβτσικ. Οι ταινίες που Μαντικό χαρακτηρίζονται από έναν καταιγισμό ποίησης και αλλοκοτιάς: φουτουριστικοί μύθοι με κατατρεγμένες από τον πόθο υστεροφημίας καλλιτέχνιδες στο “Αποκάλυψη Μετά”, μπαρόκ ιστορίες για απωθημένες παρορμήσεις που ξεφεύγουν, με χαρακτήρες πολύχρωμους, υπέρμετρους, διαχυτικούς στο “Η Παναγία Των Ορμονών”, σκετσάκια μίξης αυτοαναφορικότητας και εγκιβωτισμού των κάδρων στο “Ό,τι Είδατε Είναι Αλήθεια”, επαναπροσέγγιση κι εκτίναξη θρυλικών μύθων στο “Έχει Μείνει Καμιά Παρθένα Ζωντανή;”, ηρωίδες στοιχειωμένες από δαίμονες και φαντασιώσεις στο “Φεμινισμός Και Πολιτική” ή από παλιές αναμνήσεις στο “Σ… Σα… Σαλάμ… Σαλαμπό…”, λαμβάνουν χώρα άλλοτε σε μελαγχολικά τοπία του παγωμένου Βορρά κι άλλοτε σε ανύπαρκτους πλανήτες. Ο Μαντικό ορκίζεται ότι τα φαινόμενα απατούν στο “Καταθλιπτικός Μπάτσος” και, άλλωστε όπως λέει ο ίδιος, “το τέλος του κόσμου δεν είναι ποτέ μακρυά”.
Σαν μετεωρίτης από ένα παράλληλο σύμπαν, ανατινάζει στερεότυπα και νόρμες, και μοιράζεται μαζί μας τις δικές του ουτοπίες, κουήρ, παιχνιδιάρικες και αισθησιακές.
Επιλογή ταινιών, προγραμματισμός, εισαγωγικό κείμενο: Όλια Βερροιοπούλου
EN:
After a plethora of short and mid-length films, which exhausted the limits of his hybrid genre, Bertrand Mandico became known and loved, by international and Greek audiences with his debut, feature film “The Wild Boys” (2017). With the 11th AAGFF’s tribute “Bertrand Mandico: Sensory Witchcraft”, an opportunity is given to Greek audiences to acquaint themselves, with seventeen short and mid-length films, from Μandico’s experimental oeuvre—permeated throughout, by its strong inclination for digressive narratives and a radical, personal aesthetic.
From his very first, short film “The Blue Chevalier”, the motif of ritual-ceremony, defined a large portion of his unclassifiable work that would follow—concerning at times, rituals on a woman’s internal organs as in “Prehistoric Cabaret” and at others, enigmatic fatal games as in “He Says He’s Dead”. This obsession of his, is not absent from “Boro in the Box”, which is freely inspired from the life of Polish auteur Walerian Borowczyk. Mandico’s films are characterised by a stormy barrage of poetry and strangeness: futuristic myths and female artists persecuted by their lust for legacy, in “Ultra Purple”; baroque stories on repressed impulses escaping—with colurful, excessive, effusive characters in “Our Lady of Hormones”; sketches combining self-referentiality and mise en abyme in “All You Have Seen Is True”; reappraisal and explosion of legendary myths in “Any Virgin Left Alive?”; heroines haunted by demons and fantasies in “Feminisme, Rafale Et Politique”; by old memories in “S… Sa… Salam… Salammbô…”—mainly taking place in melancholy landscapes of the frozen north, or even in non-existent planets. Mandico swears, that appearances deceive in “Depressive Cop”, and that anyway, as he himself says, “the end of the world is never far away”.
Like a meteor, arriving from a parallel universe, he blows up stereotypes and norms from our world—sharing with us, his own utopias—queer, playful and sensual.
Film selection, programming, introduction: Olia Verriopoulou
