Σκηνές που φαντάστηκα | Scenes I imagine

GR:

Από τη δεκαετία του 1980 και παράλληλα με τις σημαντικές νίκες του φεμινισμού, ορισμένες αξιόλογες κινηματογραφικές παραγωγές, οι οποίες κατηγοριοποιήθηκαν και έγιναν ευρέως αποδεκτές ως «Ταινίες Γυναικών», βρήκαν τη θέση τους στην ιστορία του τουρκικού κινηματογράφου. Η ταινία Scenes I Imagine εξετάζει γιατί οι «κουίρ συνδηλώσεις / ενδεχομενικότητες» που συνεπάγονται οι λεγόμενες «Ταινίες Γυναικών» απεικονίζονται ως φιλία, συντροφικότητα ή γυναικεία αλληλεγγύη, καθώς και γιατί αναπαριστούν, αλλά συνάμα δεν μπορούν να αντιπροσωπεύουν τις κουίρ σχέσεις. Η ταινία Scenes I Imagine ακολουθεί αυτήν τη διερώτηση εστιάζοντας σε τρεις ταινίες αυτής της εποχής. Αντί να επιδιώκει καταληκτικά ή απόλυτα συμπεράσματα εκ των προτέρων, η ταινία προχωρά ένα βήμα πέρα από τον υπαινιγμό και προς τη φαντασία. Αναφορικά με το γεγονός ότι στον τουρκικό κινηματογράφο, οι ετεροφυλόφιλες σχέσεις είναι ορατές σε συγκεκριμένες μορφές, ενώ οι κουίρ σχέσεις απλά υπαινοούνται, παρακολουθούμε ξανά τρεις ταινίες (το “Dul Bir Kadın” (1985) και το “Kadının Adı Yok” (1988) του Atıf Yılmaz, και το “İki Kadın”(1992) του Yavuz Özkan), όπου παρουσιάζουνται αμφίσημες σεξουαλικότητες.

EN:

From the 1980s onwards and in tandem with significant feminism gains, some influential productions which are categorized and widely accepted as “Women’s Film” took their place in the history of Turkish Cinema. Scenes I Imagine examines why the “queer implications / possibilities” that these so-called “Women’s Films” entail are portrayed as friendship, companionship or sisterhood, or why they are represented / cannot be represented as queer relations. Scenes I Imagine examines why the “queer implications / possibilities” that these so-called “Women’s Films” entail are portrayed as friendship, companionship or sisterhood, or why they are represented / cannot be represented as queer relations. Scenes I Imagine pursues this inquiry by focusing on three films from that era. Rather than aiming to reach forgone or absolute conclusions, it goes one step beyond implying and towards the imagination. With reference to the fact that in Turkish cinema, heterosexual relationships are visible in certain forms, whilst queer relationships are only ‘implied’, we want to re- watch three films (“Dul Bir Kadın” (1985), Dir: Atıf Yılmaz, “Kadının Adı Yok” (1988), Dir: Atıf Yılmaz, “İki Kadın” (1992) Dir: Yavuz Özkan) in which ambiguous sexuality takes place.

#queercinema #women’sfilms #queerimplications #turkishcinema