Μπαμπέτ Μανγκόλτ | Babette Mangolte

GR:

Η πράξη του κοιτάγματος

Η γαλλο-αμερικανίδα Μπαμπέτ Μανγκόλτ, σκηνοθέτις, διευθύντρια φωτογραφίας και φωτογράφος, κατέχει διεθνώς μια ξεχωριστή θέση στον ανεξάρτητο πειραματικό κινηματογράφο και στην καλλιτεχνική σκηνή της Νέας Υόρκης. Έχουμε τη χαρά να παρουσιάζουμε το έργο της για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Η ιδιαιτερότητα της δεν προκύπτει από μια αμιγώς υλιστική διερεύνηση του κινηματογραφικού μέσου, όπως σε κάποιες εκδοχές του λεγομένου “δομικού φιλμ”, αλλά από την επίμονη διερώτηση για την ίδια την πράξη του κοιτάγματος στο έργο της.

Στην πρώτη της ταινία, Τι ήξερε η Μέιζι (1975), διερευνά πώς είναι να κοιτάμε μέσα από τα μάτια ενός κοριτσιού. Στο αυτοπορτραίτο της, H κάμερα: Εγώ (1977), κοιτάμε πώς κοιτάει μια φωτογράφος αλλά και πώς είναι να κοιτάμε τους εαυτούς μας να φωτογραφίζονται. Στο σημαντικό ντοκιμαντέρ της, Κινηματογραφική τοποθεσία, ο ουρανός (1982), με βαθιά εικαστική αίσθηση, στοχάζεται οπτικοακουστικά τις ετεροτοπίες της αμερικανικής φύσης και τους μύθους της Άγριας Δύσης, ενώ στο Ορατές πόλεις (1991), κοιτάζοντας το ραγδαία αναπτυσσόμενο αστικό τοπίο, εξερευνά, μέσα από τα μάτια δύο μη προνομιούχων γυναικών, τί σημαίνει να έχει κανείς ένα σπίτι. Επίσης, στο ντοκιμαντέρ Τα μοντέλα του πορτοφολά (2003), διερευνώντας σε βάθος και αποτίνοντας οπτικά φόρο τιμής στον σπουδαίο σκηνοθέτη Ρομπέρ Μπρεσόν, μας δείχνει και τη βαθιά επιρροή του αναφορικά με την αίσθηση του χώρου στο δικό της σκηνοθετικό ύφος.

Στα ντοκιμαντέρ της για τις τέχνες του χορού και τις περφόρμανς είναι εμφανής η δεξιοτεχνία και η ακρίβεια της στην αντίληψη του χώρου και του χρόνου, καθώς αυτοί διαμορφώνονται από την κίνηση των σωμάτων. Η Μανγκόλτ πρωτίστως παρατηρεί, ενώ από την παρατήρηση σαγηνεύεται η ίδια, κι έπειτα μεταδίδει τη σαγήνη της για τις σωματικές τέχνες στους θεατές. Εδώ προβάλλονται: τρία ντοκιμαντέρ για το έργο της ιέρειας του μεταμοντέρνου χορού Τρίσα Μπράουν: Κινητήρας νερού (1978), Έργο σε ταράτσα στη Χάι Λάιν (2012) και Ανεβάζοντας το “Lateral pass” (¹⁹⁸⁵⁄₂₀₁₃), καθώς και το ντοκιμαντέρ για την απαιτητική τέχνη της περφόρμανς Επτά εύκολα έργα της Μαρίνα Αμπράμοβιτς (2007).

Τέλος, η Μανγκόλτ, στο διάκενο ανάμεσα στο αναλογικό φιλμ και στο ψηφιακό βίντεο, θα μας παρουσιάσει το τελευταίο της ντοκιμαντέρ Καλάμιτι Τζέιν και Ντελφίν Σερίγκ: Μια ιστορία (2020), στο οποίο αποτίνει φόρο τιμής στην εμβληματική ηθοποιό και φεμινίστρια Σερίγκ, διερευνώντας παράλληλα τη σημασία του θηλυκού θρύλου της Άγριας Δύσης για τον σημερινό φεμινισμό.

Επιλογή ταινιών: Μπαμπέτ Μανγκόλτ, Ιουλία Μέρμηγκα Προγραμματισμός: Ιάκωβος Σκενδερίδης Εισαγωγικό κείμενο: Ιουλία Μέρμηγκα

EN:

The act of looking

The French-American director, cinematographer and photographer Babette Mangolte maintains a special standing within independent avant-garde cinema and the artistic scene of New York. We have the pleasure of presenting her work for the first time in Greece. The particularity of her work does not arise from a merely materialistic consideration of cinematic means, as is frequently the case in so-called “structural films”, but from a persistent inquiry into the very act of looking.

In her first film, What Maisie knew (1975), she invites us to explore, what it truly means to look through the eyes of a young girl. In her self-portrait, The Camera: Je, or La Caméra: I (1977), we see through the eyes of the photographer—yet also what it is like, to look at ourselves during the act of being photographed. In her powerful documentary, The Sky on location (1982), with a deeply visual sensibility, she meditates audiovisually on the heterotopies of American nature and the legends of the Wild West, whilst in Visible cities (1991), in the act of observing the rapidly changing urban landscape, she ruminates on what it means for one to have a home, through the eyes of two unprivileged women. Moreover, in her documentary The Models of Pickpocket (2003), by thoroughly investigating and visually paying tribute to the great seminal film director Robert Bresson, she reveals his immense influence on her directorial style, regarding her sense of space.

In her documentaries on the arts of dance and performance, her deftness and precision in perceiving space and time, as they unfold through the movements of bodies, becomes uniquely evident. Mangolte, first and foremost, observes—whilst she becomes enchanted through this very act, proceeding to transmit her fascination of these body arts to the viewer. Three documentaries will be screened on the pioneer of postmodern dance, Trisha Brown: Water motor (1978), Roof piece on the High Line (2012) and Staging “Lateral Pass” (¹⁹⁸⁵⁄₂₀₁₃), as well as her documentary on the demanding nature of the art of performance, Seven easy pieces by Marina Abramović (2007).

Finally, Mangolte, in the interstice between analog film and digital video, presents her latest documentary, Calamity Jane and Delphine Seyrig, A story (2020), in which she pays tribute to the iconic actress and feminist Delphine Seyrig, whilst inquiring into the concept and importance of Wild West’s female legend for today’s feminism.

Film selection: Babette Mangolte, Ioulia Mermigka Programming: Jacob Skenderidis Introduction: Ioulia Mermigka

Περισσότερα | More

Preview photo: Water Motor, Trisha Brown ©1977 Babette Mangolte, all rights of reproduction reserved